‘The worst part of holding
the memories is not the pain. It’s the loneliness of it. Memories need to be shared.’

Lois Lowry

Mijn naam is Giny, mama van Marta en Milo en voormalige muzieklerares. Jarenlang was ik getrouwd met Jan, mijn grote liefde, beste vriend en papa van mijn twee kinderen. Jan is in juli 2013 overleden aan de gevolgen van ALS. Ik weet dus als geen ander wat het betekent om in één klap je hele wereld te zien instorten, ik weet wat het is om iemand te verliezen die je door en door graag ziet, ik weet hoe het voelt om als ouder je kinderen op te vangen nadat ze het ondenkbare hebben meegemaakt, ik ken de angst van niet meer te weten hoe je het financieel gaat redden of waar je gaat wonen. Ik weet hoe intens de fysische en emotionele impact van zo’n traumatische gebeurtenis kan zijn en hoe uitputtend de jarenlange zorg voor een geliefde kan zijn. En bovenal, ik weet hoe het voelt om temidden van zo’n storm ook nog eens het contact met jezelf te verliezen.

Ook besef ik hoe belangrijk het is dat je verhaal gehoord wordt, hoe belangrijk het is dat je gevoelens er mogen zijn, hoe intens ook. Ik weet hoe vervreemdend het kan zijn om je gehele identiteit te verliezen en hoe dit je kan afsluiten van de rest van de wereld. Ik ken de gevoelens van schuld en schaamte die op-ploppen wanneer het leven onvermijdelijk terug aan de deur klopt, de 1001 stemmetjes die ons luid of subtiel proberen te vertellen dat het echt niet hoort om nog één dag gelukkig te zijn zonder die ander in je leven. Ik weet hoe dat ene ongelofelijke verlies de trigger kan vormen voor vele onzichtbare verliezen die we in de loop van ons leven onvermijdelijk hebben opgelopen. En ik heb ervaren hoe dit alles ons kan belemmeren om terug voluit te gaan leven.

Maar … ik weet ook hoe het voelt om met vallen en opstaan weer recht te komen, om elke emotie lucht en licht te geven en te eren, om zacht te zijn voor jezelf en jezelf tijd en ruimte te geven. Ik weet hoe het voelt wanneer je innerlijke stem zo luid schreeuwt dat ze niet meer te negeren valt en je uiteindelijk de moed verzamelt om ‘ja’ te zeggen tegen het onbekende. Ik weet dat het nog altijd mogelijk is om weer lief te hebben, meer dan ooit zelfs. Ik ken de kracht van kwetsbaarheid en authenticiteit en vooral, ik weet dat er maar één pad is, voor iedereen anders maar altijd in de richting van je eigen unieke dromen en verlangens.

Life Reentry: Soms verdwijnt de grond onder onze voeten en valt alles waar we zo aan vasthielden plotsklaps weg. Na een vernietigende diagnose, de aankondiging van een scheiding, een sterfgeval, een ontslag, enz ... Niets is nog hetzelfde en de toekomst die we voor onszelf voor ogen hadden wordt een zwart gat. Ons lichaam en ons brein schakelen over naar ‘overleven’ en er worden neurologische verbindingen gemaakt die ervoor zorgen dat we deze periode op de best mogelijke manier doorkomen. Vaak komen we in een soort trance terecht waarbij alles overschakelt op automatische piloot, iets wat op zo’n moment een heel natuurlijk proces is. Wat we meestal niet door hebben is dat deze overlevings impulsen een deel van ons worden en nog lang na het moment van impact een invloed uitoefenen op ons functioneren. Een ‘wachtkamer’ wordt gecreëerd, een fase tussen twee levens, het oude en het onvermijdelijke nieuwe, waar we niet even automatisch weer uitraken.

 Onze amygdala, een amandelvormige kern van neuronen, die deel uitmaakt van ons limbisch systeem, heeft als rol het vormen en opslaan van herinneringen aan emotionele gebeurtenissen, en zendt constant signalen uit naar de prefrontale cortex, die betrokken is bij het nemen van beslissingen, plannen, sociaal gedrag en impulsbeheersing. Je kan je al voorstellen wat er gebeurt als je een geliefd persoon verliest en ‘houden van’ gekoppeld wordt aan pijn, verlies en angst en welke impact dat heeft bij het aangaan van volgende relaties. En dat is maar één van de vele verbindingen die bij zo’n traumatische gebeurtenis gevormd worden. Cells that fire together, wire together. Zo bekeken is ook de gouden raad ‘volg je buikgevoel’ of ‘luister naar je intuïtie’ niet altijd even betrouwbaar. Vaak is het juist ons zogenaamde buikgevoel dat ervoor zorgt dat dezelfde patronen zich keer op keer herhalen in ons leven en hebben we niet door dat onze impulsen ons eerder leiden naar een zogenaamd veilige plek in plaats van waar we eigenlijk diep vanbinnen willen zijn.

 Op zo’n moment geeft het ons een heel gemakkelijke uitweg, een excuus om oude wonden en ongemakkelijke gevoelens te vermijden. Leren luisteren naar onze emoties is de snelste weg om hier helderheid in te verkrijgen. Niet zo evident in de maatschappij waarin wij leven en waarin het intellect de plaats heeft ingenomen van het lichaam en het gevoel, veel mensen zijn totaal uit evenwicht en weten niet meer wat ze willen. En met ‘willen’ bedoel ik datgene wat je werkelijk wilt of beter gezegd wat je werkelijk wenst op hartsniveau, niet het willen dat voortkomt uit overtuigingen die we in de loop van ons leven gecreëerd hebben over wie we zogenaamd zijn en hoe de wereld zou moeten zijn. Emoties bevatten een schat aan informatie over hoe het werkelijk met je gaat en in hoeverre het leven dat je leeft afgestemd is op jouw essentie. Want dat is uiteindelijk wat we allemaal wensen, expressief kunnen zijn in datgene waar we werkelijk voor geboren zijn. Het volgen van die innerlijke expansie- en expressiedrang om volledig tot bloei te komen, die oerdrang of levensdrang van binnenuit is de enige weg naar echt geluk, liefde en vrijheid!